‘Als zij komt, dan bekijken jullie het maar en ben ik er niet bij!’.
Haar stoel valt met een klap op de grond als ze boos de deur uitloopt.
Aan tafel is het doodstil, niemand zegt iets.
Ik kijk een beetje twijfelachtig om me heen. Moet ik de stilte doorbreken? Ik word er wat zenuwachtig van. Natuurlijk heb ik wel eerder strubbelingen in een familie meegemaakt, maar nog niet in deze heftigheid.
Terwijl er in mijn hoofd allerlei gedachten langs gaan over hoe dit te doorbreken, schrik ik van het harde gebonk op het raam.
Één van de 2 zoons staat op en loopt naar de deur. In de gang klinkt een boze vrouwenstem. Dit is een andere stem dan van degene die net boos vertrokken is.
De deur slaat open, een vrouw, duidelijk kokend van woede, stormt de kamer binnen. ‘Hoe halen jullie het in je hoofd om papa’s uitvaart te regelen zonder mij?!’.
Niemand zegt iets…
Dan kijkt ze mij met priemende ogen aan; ‘én wie ben jij?’
Als ik uitgelegd heb wie ik ben en wat ik kom doen, kijkt ze iedereen nog een keer kwaad aan en verlaat dan het huis met dezelfde snelheid als waar ze mee binnen kwam.
Iedereen zit verslagen aan tafel.
Er wordt wat mompelend gevloekt en richting mij een sorry uitgesproken.
Ik geef aan dat ze zich niet hoeven te verontschuldigen naar mij, maar dat we misschien wel even pas op de plaats moeten maken ter voorkoming dat het volledig escaleert en de schade niet meer te overzien is.
Als ik thuis kom gaat mijn mobiel. Een onbekend nummer. ‘Met Lot’, zeg ik.
Aan de andere kant herken ik een vrouwenstem. Het is één van de dochters.
Dit keer hoor ik alleen geen woede meer. Ik hoor een snikkende stem die met horten en stoten haar excuses probeert te maken en uitlegt wat er aan de hand is.
Het is niet aan mij om te oordelen of te bepalen welke zus in dit verhaal gelijk heeft. Het is wél aan mij om ervoor te zorgen dat iedereen op een goede manier afscheid kan nemen.
En dat is wat we uiteindelijk doen!
Een afscheidsbijeenkomst met zijn allen in één ruimte blijkt uitgesloten.
En dus boek ik voor de dag van de uitvaart bij het crematorium extra tijd in.
Voorafgaand aan de grote dienst ontvang ik één van de zussen in samenzijn met haar gezin. We lopen samen naar de intieme familiekamer.
Ze nemen plaats bij opa, er wordt wat muziek gedraaid. Haar dochter van 4 legt een tekening bij hem neer. Tranen vloeien, ze drukt een kus op zijn voorhoofd en dan nemen ze afscheid.
Soms is de band te erg beschadigd om samen afscheid te nemen, maar is er gelukkig nog voldoende liefde om elkaar een goed afscheid te gunnen.
