Inherent aan mijn beroep is dat je op elke verjaardag, borrel, of wat dan ook, vragen krijgt over je werk. ‘Is dat niet heel heftig, vind je het naar om altijd omgeven te zijn door verdrietige mensen, vind je zo’n overleden mens niet eng.’ Zo ook dit weekend. De vraag; wat mij het meest geraakt had tijdens een uitvaart, klonk als een simpele, maar ik vond hem lastig en merkte dat ik die niet zomaar kon beantwoorden. Daarnaast had ik eigenlijk ook helemaal geen zin om over mijn werk te praten, want ik had juist een avondje vrij. Een boekhouder heeft ook geen zin om in zijn vrije tijd steeds te vertellen hoe hij alle cijfertjes zo lekker in het programma heeft ingevoegd. Nee, die wil gewoon genieten van zijn weekend.
En dus stuurde ik het gesprek een andere kant op en liet de vraag onbeantwoord. Toch bleef de vraag die avond en ook de dag erna onbedoeld in mijn hoofd rondspoken. Wat had mij nou eigenlijk het meest geraakt? Ik ging de verschillende heftige uitvaarten langs; overleden kindjes, zelfdodingen op de meest verschrikkelijke manieren, conflicten binnen gezinnen, moeders die de wanhoop nabij waren, jonge mensen waar ik voorgesprekken mee had en waar ik het verdriet en de angst in de ogen zag, allemaal heftige situaties die mij, elk op hun eigen manier, enorm geraakt hebben. Maar welke van die voerde de boventoon? Terwijl deze uitvaarten door mijn gedachten bleven gaan, kwam er ineens een uitvaart naar boven, waarvan ik wist, dat is hem. Geen uitvaart die ik zelf begeleid heb, ik wist toen überhaupt nog niet dat ik ooit als uitvaartondernemer aan het werk zou gaan.
Ik was begin twintig, de vrouw van één van mijn collega’s was zwanger. Tijdens de bevalling waren er zoveel complicaties dat zijn vrouw kwam te overlijden, het kindje redde het wel. In- en intriest was deze situatie zoals je je voor kunt stellen. Het verdriet was immens. Hij was vader geworden, maar doordat hij vader was geworden, was zijn geliefde hem afgenomen. En precies dat was wat mij zo raakte. Hij stond daar op die uitvaart, de baby was er ook, maar er was totaal geen verbinding voelbaar tussen hem en dat kleine schepseltje daar in die Maxi-Cosi. Zijn blik was leeg en emotieloos keek hij af en toe naar het kleintje. In de maanden die volgde, praatte hij weinig over zijn dochtertje, ja het was een meisje, en áls hij over haar sprak, was het verdriet van het grote gemis, altijd pijnlijk voelbaar.
Afscheid nemen van een geliefde is hard, doet pijn en is een moeilijk te bevatte proces, maar afscheid nemen én tegelijkertijd een nieuw leven moeten omarmen, is next level.