Het voelt vreemd als hij naar binnen loopt. Al dertig jaar is hij niet meer in dit huis geweest. Hij loopt door de gang.
Buiten is het guur en donker, echt zo’n typische december dag. Binnen zou het warm moeten zijn, maar hier niet. Het huis voelt koud en leeg, precies zoals hij zich van binnen ook voelt.
Een maand geleden kreeg hij het telefoontje. Hoe ze aan zijn nummer gekomen zijn, is hem een raadsel. “Uw vader is overleden”, hoorde hij een stem zeggen. “Nou en? Wat moet ik daarmee”, was zijn eerste reactie. Veel van wat daarna gezegd werd, kan hij zich niet meer herinneren.
De laatste vijfentwintig jaar was er helemaal geen contact meer. Hij groeide op bij zijn moeder en zoals zij het altijd zei, was zijn vader de vreselijkste man die je je voor kan stellen en had hij totaal geen interesse in hem.
En nu moest hij voor die lul beslissen wat er met zijn spullen moest gebeuren.
Hij loopt de huiskamer binnen. De meeste spullen zijn al in dozen gestopt. Langzaam loopt hij rond. Zijn ogen scannen de omgeving. Dan blijven ze hangen bij een klein notitieboekje. Het trekt op de één of andere manier zijn aandacht. Hij pakt het op. Opent het en ziet tot zijn verbazing dat het een soort dagboek is. Hij begint te lezen. Even voelt hij zich een indringer in het hoofd van zijn vader. Heeft hij het recht dit te lezen?
Zijn nieuwsgierigheid wint het van de ratio. Zijn ogen glijden over het papier, woord voor woord, zin voor zin. Totdat het tot hem doordringt wat hij precies leest:
Vaders kant van het verhaal!
Tot in detail heeft hij bijgehouden hoe hij al die jaren voor hem, zijn enige zoon, gevochten heeft, wat het met hem gedaan heeft en hoe hij keer op keer tegengewerkt werd. Tegengewerkt door zijn ex, door zíj́n moeder.
Overmand door emoties en met een steen in zijn maag leest hij verder. Binnen een half uur wordt dertig jaar aan gevoel en emotie onderuitgehaald. Keihard valt hij in de put der confrontatie en werkelijkheid: niet zijn vader, maar zijn moeder heeft deze situatie gecreëerd en hem dertig jaar voorgelogen.
Dertig jaar…
En nu?
Nu is het te laat.