Met knikkende knieën staat ze op en kijkt om zich heen. Terwijl de instructeur het tuigje van haar parachute los klikt, gaat haar blik naar boven de lucht in.
Daar ziet ze haar vriend aan komen, ook hij heeft de duo sprong gewaagd. Als hij geland en los geklikt is, rent hij vol adrenaline op haar af. Tilt haar op, draait rond en roept: ‘Yes! You did it! Die kan van de Bucketlist, op naar ons volgende avontuur.’
Liefdevol kijkt hij haar aan en drukt een dikke kus op haar lippen. De tranen die ze op voelt komen, probeert ze weg te slikken, maar ze blijven niet onopgemerkt. Hij kijkt haar met een zorgelijke blik aan. Deze blik ziet ze tegenwoordig vaak als hij naar haar kijkt. Eigenlijk vanaf het moment dat ze het verschrikkelijke nieuws kregen. Het nieuws dat ze uitgezaaide borstkanker had. Al snel bleek de kans op genezing uitgesloten. Alle behandelingen zouden puur en alleen zijn om haar leven te rekken, al kon dit volgens de artsen best nog een jaar of 2 duren. Na het eerste verdriet, hebben ze vervolgens al hun positiviteit bij elkaar geraapt. Dat was hoe zij sowieso in het leven stonden. De grootste tegenslagen zagen ze altijd als kansen. Hun levensmotto was: losers LIJDEN het leven, winnaars LEIDEN het leven. En zo hadden ze dit slechte nieuws ook opgepakt.
Direct bij thuiskomst namen ze pen en papier en werd er een bucketlist opgesteld.
Parachutespringen stond met stip op nummer 1. Verder stond er nog bungeejumpen op Costa Rica op, zwemmen met dolfijnen op Curaçao en de Big Five zien in Afrika. Tuurlijk wisten ze dat dit een lijstje was wat mogelijk niet allemaal aan de orde zou komen, maar de uitdaging was om zo veel mogelijk hiervan te gaan doen.
Daar stond ze nu, met knikkende knieën op het weiland naast het vliegveld Teuge. Het had zo leuk geleken om die bucketlist af te gaan werken. Maar eigenlijk wilde ze dat helemaal niet meer. Het besef dat ze haar lichamelijke conditie snel achteruit zou gaan en ze nog maar kort te leven had, maakte haar onrustig de afgelopen week. Ze had het nog niet met hem gedeeld. Maar de dromen die ze hadden, waren leuk op het moment dat ze zich nog goed voelde en het einde ver weg leek. Daar was verandering in gekomen. Waarom zou ze in hemelsnaam afreizen naar Costa Rica, Curaçao of Afrika en daar haar kostbare tijd en energie verdoen, terwijl ze ook kon kiezen om samen te zijn met de liefste en leukste mensen uit haar leven, haar lieve vriend natuurlijk, maar ook haar ouders, zus, vrienden en vriendinnen. Gewoon samen in de tuin of binnen voor de haard met een lekker glas wijn en mooie gesprekken voeren. Niet lijden in het buitenland.
Alsof hij haar gedachten kan lezen, drukt hij haar dicht tegen zich aan en fluistert in haar oor dat hij zielsveel van haar houdt en dat het eerstvolgende punt van de bucketlist, het verscheuren ervan is.