Met gierende banden en loeiende sirenes bereiken ze het ziekenhuis. Vliegensvlug wordt ze uit de ambulance gehaald en meegenomen. Tessa probeert ze bij te houden, maar met haar zwangere buik van ruim 9 maanden, is dat een onbegonnen klus. Gelukkig wordt ze opgemerkt door een verpleegkundige die haar liefdevol opvangt en naar een wachtruimte brengt.
Ze ploft neer in een stoel. Haar buik is gespannen en doet pijn, ze is al 5 dagen over tijd. Door alle stress rondom haar moeder, staat ze hier niet bij stil.
Terwijl ze nerveus zit te wachten op nieuws van de artsen en af en toe verkrampt van een steek in haar buik, stormen haar man, broers en zus binnen. ‘Wat is er gebeurd???’
Tessa begint te vertellen; ‘Mam kwam bij me langs om nog wat te helpen in huis en ineens viel ze neer’. Nog voordat iemand een vervolgvraag kan stellen, krimpt Tessa ineen van de pijn. Een pijnscheut schiet door haar lichaam. ‘Auw, shit, dit doet echt serieus heel veel pijn’. Ze kijken elkaar roerloos en verschrikt aan. Dan verbreekt haar zus de stilte en schreeuwt tegen Tom, ‘Sta niet zo dom te kijken, de baby komt’.
6 uur later worden Tessa en Tom de ouders van een prachtig meisje.
Dolgelukkig is ze als ze naar het kleine hummeltje kijkt. Ze voelt direct moederliefde door haar aderen stromen. Even is ze alle commotie van de ochtend vergeten.
Maar dat is van korte duur.
Als haar zus binnen komt lopen, spreekt haar gezicht boekdelen.
Op één en hetzelfde moment omarmde Tessa haar rol als kersverse mama, terwijl haar eigen moedertje het leven losliet.
Een hardere confrontatie met de circle of life is ondenkbaar.