Terwijl ik samen met een paar vriendinnen buiten in het zonnetje zit, vraagt één van mijn vriendinnen; ‘wat is het mooiste compliment dat je ooit gekregen hebt in je werk?’

 

Meteen gaan mijn gedachten terug naar 2 jaar geleden.
Een melding, een oudere dame overleden.
Toen ik binnenkwam zat de woonkamer vol met haar kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen. Zoals ik altijd doe, stelde ik me aan iedereen voor, ook aan de kleinkinderen. Juist voor hen is het belangrijk te weten wie ik ben en nog belangrijker; te snappen wat ik kom doen.
 
Ik had bijna alle kleinkinderen al even persoonlijk aangesproken, toen ik naar het laatste jongetje liep, ik schatte hem ongeveer 8 jaar oud. Vlak voordat ik bij hem was, voelde ik een hand op mijn schouder, ik draaide me om en keek in het gezicht van een jonge vrouw. ‘Laat hem maar eventjes, hij vindt het allemaal heel lastig en heeft het niet zo op vreemde mensen.’
Ik keek nog even naar het jongetje en zag dat hij inderdaad heel erg zijn best deed om mij met zijn lichaamstaal duidelijk te maken dat hij niet op mijn komst zat te wachten.
 
Terwijl we met zijn allen aan tafel gingen zitten om de eerste zaken te bespreken, vertelde ik wat iedereen de komende dagen te wachten stond rondom het regelen van de uitvaart. Ik drukte iedereen op het hart hoe belangrijk het is om in al het regelwerk, vooral het één op één afscheid nemen niet te vergeten.
Al snel kwam een aantal kleinkinderen bij ons staan en begonnen allerlei vragen te stellen.
Ik gaf ze de antwoorden die ze wilden en ik zorgde dat ik het jongetje dat zich nog steeds afgezonderd had, daarbij betrok. Niet door hem feitelijk te noemen, maar door steeds even richting hem te praten en te benoemen dat iedereen, op welk moment dan ook, alles aan mij kon en mocht vragen.
 
In de loop van de dagen kroop het jongetje beetje bij beetje uit zijn schulp, maakte op zijn manier steeds meer contact en begon vragen te stellen.
 
2 weken na de uitvaart had ik een nagesprek met het gezin. De kleinkinderen waren er dit keer niet bij.
Op mijn vraag hoe de familie mijn begeleiding had ervaren, vertelde de dochter; ‘de dag na de uitvaart kwam mijn zoon (het betreffende jongetje) huilend naar beneden, eindelijk liet hij zijn emoties zien. Ik pakte hem vast en zei dat het ook heel verdrietig was dat oma dood is. Waarop hij me enigszins verbaasd aankeek en zei; ‘dat is het niet.., ik huil omdat we Lot nu nooit meer zullen zien!’
‘Dus op je vraag of we tevreden zijn, is hiermee het antwoord wel gegeven.’, zei ze met een vriendelijke glimlach.
 
En dat is voor mij, zondermeer, het grootste compliment dat ik ooit gekregen heb!