Het leven…zo zwaar voor jou,
het maakte geen verschil, hoe vaak ik ook zei; ik hou van jou.’
De dagen voor jou zo lang en zwaar,
jij voelde je alleen, al waren we met elkaar.
Jouw gedachten….donker en grauw.
Zoveel liefde om je heen, maar alleen voelbaar…ijzige kou.
Je vocht zo hard je kon….geluk en rust kon je niet vinden,
niets waarin het geluk te vinden is, kon jou aan dit leven binden.
Wat had ik kunnen doen, waar had ik moeten zijn?
Om ervoor te zorgen dat je ons niet zomaar achter liet met deze pijn.
De pijn….de onbeantwoorde vragen,
is het onze schuld dat wij het niet zagen?
Wat had ik anders moeten doen, zodat je dit niet zou hebben gedaan?
Je liet ons verslagen achter…..
Zie ons daar nu staan…
Boosheid, angst, radeloosheid en verdriet,
dat is waarmee je ons achter liet.
En terwijl ik het nog steeds niet bevat,
hoop ik oprecht dat je nu rust hebt….mijn allerliefste schat….
Lot Rohde