Wel eens het gevoel gehad op de set van Debiteuren/crediteuren* rond te lopen?
Ik wel!
Voordat ik met Loteringen uitvaart begon, heb ik stagegelopen bij verschillende uitvaartbedrijven. Zo ook bij de ‘crew van debiteuren/crediteuren’.
Een bedrijf met bijna alleen maar mannen van 55+, met glimmende kale hoofden en bolle buiken in zwarte pakken. Over hun inzet en vriendelijkheid niets dan lof, maar de grote gelijkenis qua uiterlijk en humor met de acteurs van eerdergenoemd programma, is niet te missen.
Zo is mijn eerste ontmoeting met de mannen in het keukentje van hun rouwcentrum. Ik word vriendelijk ontvangen door de gastdame. Ze vraagt me even in het keukentje plaats te nemen. Daar zal ik opgehaald worden door degene die me deze week mee op sleeptouw neemt. Ik ga op het krukje zitten. Ik vind het best spannend, het worden mijn eerste echte stappen in de wereld van de uitvaart.
Na een minuut op vijf komt mijn eerste tijdelijke collega binnen. Een man met een vriendelijke glimlach met een ietwat te strak pak aan. Voordat ik iets kan zeggen, zegt hij:
‘Zo, jij moet Lotje zijn. Heeft Leentje je vanmorgen al leren lopen langs de lange Lindenlaan?’. Waarop hij zijn zin afsluit met een bulderende lach.
Voordat ik echt kan reageren, komt een volgende man binnen. Eigenlijk precies hetzelfde type, maar dan met een bril op.
‘Zo, wat zal het vandaag voor dag worden: doodstil of stervensdruk?’
Beide mannen komen niet meer bij van het lachen. Ik hoor mezelf een beetje schaapachtig meelachen. ‘Oh mijn God, waar ben ik terecht gekomen? Hoe kom ik deze week door.’
Maar tijd om hier lang over na te denken, is er niet. De ene melding na de andere komt binnen en ik word overal mee naar toe genomen. Van de opbaring verzorgen, de kaart maken, koffie schenken tijdens een condoleance, voorlopen op een begraafplaats, aangifte doen van overlijden tot een fotopresentatie maken voor een plechtigheid. Alles komt langs en overal word ik bij betrokken.
Wat leer ik veel van deze mannen die al jaren in het vak zitten. Mannen die misschien niet dezelfde humor hebben als ik, maar wel mannen met ontzettend veel kennis en passie voor het vak die totaal belangeloos al kun kennis en kunde over willen brengen op een nieuwe generatie uitvaartbegeleider.
Gelukkig was het deze week stervensdruk. Wat heb ik veel geleerd.
We hebben onze benen uit ons lijf gelopen. De mannen en ik zijn zichtbaar vermoeid.
Bij het afscheid geef ik ze een hand en bedank ze. Vlak voordat ik de deur uit loop, draai ik me om en wens ze, ondersteunt met een vette knipoog, na de deze stervensdrukte, een paar doodstille dagen.
Zo! Ook ik pas inmiddels prima op de set van debiteuren crediteuren.
* tv-serie uit de jaren ’90