Ik had zo ontzettend gehoopt dat ik deze column Corona-vrij kon houden. De maatregelen zijn namelijk al behoorlijk versoepeld.

 
De anderhalve meter afstand maatregel is er nog wel steeds, maar daar heb ik al eens een column aan gewijd, dus deze zou Corona-vrij worden.
 
Maar dat lukt me toch niet. Ik ben namelijk kwaad! Kwaad over de manier waarop we protocollen hebben opgesteld om mensen tegen zichzelf te beschermen, zonder dat zij daar om gevraagd hebben, zonder dat het überhaupt zinvol is. Het enige effect dat het heeft, is extra ellende en frustratie toevoegen.
 
Stel je het volgende eens voor;
In de afgelopen jaren heb je afscheid moeten nemen van je broertje en je moeder. Jij en je vader zijn de enige die nog over zijn. Je vader wordt ouder en heeft meer zorg nodig. Met alle liefde die je in je hebt, zorg je voor hem. Elke dag ben je bij hem. Je maakt je zorgen, want je ziet dat het slechter met hem gaat. Hij wil koste wat het kost thuisblijven, niet naar het ziekenhuis toe, want daar is nog nooit iemand van beter geworden.
Dan ben je weer bij hem en ziet dat het echt slecht gaat. Hij moet naar het ziekenhuis, of hij nou wil of niet.
Je belt de ambulance en terwijl jullie naar het ziekenhuis worden gebracht, zit je naast hem. Je houdt zijn hand vast en realiseert je hoe belangrijk hij voor je is. Natuurlijk heb je inmiddels kinderen waar je zielsveel van houdt, maar jullie tweetjes zijn nog de enige uit je geboortegezin. Het móét goedkomen met hem.
Je komt aan in het ziekenhuis, hij wordt als Corona-verdachte aangemerkt.
 
En dan gebeurt het! Het Corona-protocol treedt in werking. Je mag niet meer bij hem in de buurt. Want wat nou als hij Corona heeft, dan zou hij je kunnen besmetten.
 
‘Euh huh???’
Je probeert er nog iets tegen in te brengen; ‘maar, ik ben elke dag bij hem geweest. Tot 2 minuten geleden zijn we samen hand in hand binnen gekomen. Als hij Corona heeft, heb ik het ook al lang. Ik wil niet tegen mezelf beschermd worden.’
 
Helaas, op deze argumenten geeft het protocol geen antwoord.
Je moet naar huis, je mag van achter het glas nog even naar hem zwaaien.
Je bent in tranen, je ziet de angst in zijn gezicht. Gelukkig is er één verpleegkundige met het hart op de goede plek. Ze kijkt om zich heen, er is verder niemand in de buurt en zegt; ‘ga maar en geef hem snel een knuffel.’ Je stuift naar binnen, houdt elkaar intens vast.
 
‘Dag lieve pap, ik ga nu weg, maar als de uitslag komt dat je Corona-vrij bent, kom ik weer terug.’
Een laatste kus en dan ga je naar huis.
 
Een paar uur later gaat de telefoon…Hij is overleden en heeft geen Corona.