‘Ik voel me zo ontzettend beledigd’, hoor ik een collega-uitvaartbegeleider zeggen terwijl deze met een andere collega de verzorgruimte uitloopt bij het rouwcentrum.
Ze hebben net samen met een familie de laatste verzorging gedaan. De familie is al naar huis en zij staan buiten nog even na te praten.
Ik ben bezig spullen in mijn auto te leggen en hoor daardoor een klein stukje van het gesprek. Als ik het goed begrijp, heeft een familielid iets gezegd waardoor de uitvaartbegeleider zich negatief beoordeeld voelde. Zijn collega geeft aan, dat in zijn ogen, het familielid het niet zo onaardig bedoelde, maar het gewoon onhandig verwoorde.
Maar goed, het gaat mij niets aan, dus ik stap in mijn auto.
Toch blijft het wel in mijn gedachten. Hoe komt het toch dat de ene persoon iets als een belediging opvat en de ander daar hele andere gevoelens bij heeft? Geen idee, maar het brengt me wel terug naar een situatie van een jaar of twee geleden. Ik begeleide een uitvaart bij rasechte Zutphenezen. Ze woonden in een kleine flatwoning waar binnen, door minstens 6 mensen tegelijk, zware shag gerookt werd, plat Zutphens gesproken en de onvrede over bepaalde medemensen niet onder stoelen of banken gestoken werd. Vooral de ‘kakkers’ kregen ervanlangs. Ik vroeg mij die week meerdere keren af tot welke groep ik volgens hen zou behoren. Maar liet het verder allemaal langs me heen gaan. Het waren super lieve mensen en we creëerden gezamenlijk een heel mooi afscheid.
Op de dag voor het afscheid zat ik eventjes alleen met de weduwnaar. Inmiddels kende ik hem een klein beetje en wist ik ook dat alle oordelen met een korreltje zout genomen moesten worden. Ineens, alsof hij mijn gedachten kon lezen, keek hij me met een grote glimlach aan en zei: ‘Jij bent eigenlijk ook een kakker, maar dan een leuke!’. Ik moest hard lachen en bedankte hem voor deze mooie woorden.
En zo zie je dat zelfs een belediging, een verkapt compliment kan zijn :-)