Het einde van het Coronatijdperk lijkt eindelijk in zicht. Eerder heb ik al eens aandacht besteed aan dit onderwerp. Eigenlijk was ik van plan het er niet meer over te hebben. Gewoon negeren, kop in het zand en wachten tot het voorbij is.
Maar toch is er nog één verhaal rondom deze periode, dat zeker verteld moet worden.
Het lijkt al heel lang geleden, maar nog maar een paar maanden terug hadden we te maken met de avondklok. De avondklok waardoor we na 21.00 uur niet meer zonder legitieme reden buiten op straat mochten komen.
Hou dat in gedachten.
Het is april en ik word gevraagd voor een voorgesprek. Mevrouw is ernstig ziek en ze wil graag haar wensen rondom de uitvaart met mij en haar familie bespreken.
Ik kom binnen in een sfeervol appartement. De kleuren oker en groen, in combinatie met hout, vormen de basis. Vol trots vertelt ze dat zij verantwoordelijk is voor de hele styling.
Een intens en mooi gesprek volgt, waarin ze heel duidelijk is in wat ze wel en niet wil tijdens haar uitvaart. Bij alles spat de creativiteit en de ‘eigenheid’ ervan af. Bij haar, maar ook bij haar familieleden.
Al snel komen we bij de keuze over de kist. Ook hier is ze heel specifiek over, ze weet precies hoe deze eruit moet zien.
Tuurlijk kan ik op zoek gaan naar zo’n kist, maar ik stuit meteen op 2 dilemma’s; 1. Bij alles binnen de uitvaart wat afwijkt van de standaard, hangt een flink prijskaartje. Natuurlijk wil iedereen het mooiste en het beste voor iemand, maar om daar nou meteen een belachelijke prijs voor te betalen.
Dan punt 2, het belangrijkst: wat zij voor ogen heeft, met haar creativiteit, gaat nooit 100% overeen komen.
Ik kijk nog eens rond in de woonkamer en naar de familieleden op de bank en opper dan;
‘Wat dachten jullie ervan om een basis onbehandelde houten kist te bestellen en deze helemaal zelf te maken zoals jullie mooi vinden?’
Zonder ook maar één moment te twijfelen, stemt iedereen er mee in. Zo gezegd, zo gedaan; de kist wordt geleverd bij de loods van de kleinzoon en zij maken een kist precies zoals zij gewild had.
Dan overlijdt mevrouw, midden in de nacht. Haar schoon- en kleinzoon gaan de kist ophalen, zodat we haar erin kunnen leggen.
Het duurt lang voordat ze terug zijn, dus ik bel ze even, ‘zijn jullie al in de buurt’, vraag ik de kleinzoon als hij opneemt.
Met een lach in zijn stem, hoor ik hem antwoorden, ‘ken je die mop, van die familie die tijdens de avondklok, midden in de nacht, op een verlaten industrieterrein met een kist achterin de auto door de politie aangehouden wordt?’
Wij vanaf nu wel!
En die twee agenten? Die zullen deze nachtdienst nooit meer vergeten.
