Ik zit thuis achter mijn laptop te werken, het is een mistroostige dag.
 
De regen komt met bakken uit de hemel naar beneden. Mijn telefoon gaat. Ik krijg een man aan de telefoon die graag een afspraak met me wil maken voor een voorbespreking, zijn vrouw is ernstig ziek. Als ik hem vraag wanneer het voor hun het beste uitkomt, geeft hij aan graag vandaag nog af te spreken. ‘Het gaat namelijk heel erg snel en aan het einde van de middag komen ze vast een infuusnaald plaatsen, zodat vanavond de euthanasie plaats kan vinden als ze dan nog niet zelf overleden is.’, hoor ik hem zeggen.
 
Even val ik stil…..ik vraag hem of hij zeker weet dat dit het moment is, waarop hij wil dat ik dan nog langskom, en niet liever alleen maar met haar wil zijn.
‘Nee’, zegt hij, ‘ik vind het fijn om je van tevoren alvast even gezien te hebben.’
 
Natuurlijk wil ik aan zijn wens voldoen, we spreken rond 15.00 uur af.
 
Ze wonen een stukje uit de buurt, dus tegen 14.15 uur stap ik in de auto.
Rond 14.30 uur word ik weer gebeld door de man. ‘Het gaat steeds slechter met haar…het kan dus zijn dat als je komt dat ze al overleden is, maar daar zul jij vast wel mee om kunnen gaan toch?’
Ik rij door en op de afgesproken tijd arriveer ik. Meneer doet open en neemt me mee naar boven. ‘Ik vind het fijn om het gesprek bij haar op de kamer te voeren.’, zegt hij.
 
Als we de slaapkamer binnen komen, zie ik zijn vrouw op bed liggen. Aan haar ademhaling te horen, vloeit het laatste beetje leven uit haar weg. We nemen plaats op 2 stoelen aan haar voeteneinde. Meneer begint te vertellen over zijn vrouw, zijn grote liefde, hoe vreselijk hij het vindt haar nu los te moeten laten. En terwijl hij zo zit te praten, hoor ik dat haar adem aan het veranderen is…steeds minder constant, met af en toe zelfs even een moment dat haar adem lijkt te stokken.
 
Ik voel me ongemakkelijk, dit is zo’n ontzettend intiem moment…moet ik hier wel bij zijn?
Het lijkt of meneer mijn gedachten kan lezen en op het moment dat ik hem deze vraag nogmaals wil stellen, kijkt hij me aan. Terwijl zijn ogen zich vullen met tranen, zegt hij; ‘deze vrouw is zó ontzettend bijzonder, ik zou het me niet voor kunnen stellen dat jij straks haar laatste reis begeleidt, terwijl je haar niet eens levend gekend hebt…’
 
‘Maar nu is het goed, dit geeft me rust.’
 
Ik neem afscheid en terwijl ik het huis verlaat vullen ook mijn ogen zich met tranen…
 
3 uur later gaat mijn telefoon….het is meneer…