Daar zit ze dan; 18 jaar. Intens verdrietig omdat haar vader haar niet meer verder zal zien opgroeien. Nooit zal mee maken dat ze haar universitaire opleiding afrondt. Nooit haar toekomstige vriendje zal leren kennen. Nooit een opa voor haar kinderen zal worden.
 
Haar vader is overleden. Man van middelbare leeftijd die nog lang niet klaar was met het leven.
Maar ja, die vreselijke K..ziekte heeft wéér een slachtoffer gemaakt.
 
Familie en vrienden komen langs, geven haar een knuffel, aai over haar bol. Proberen troostende woorden te vinden. Troostende woorden die soms heel mooi en oprecht zijn én goed gekozen….en soms er een beetje hortend en stotend uit komen, maar niet minder goed bedoeld zijn.
 
Maar dan ineens hoor ik haar op bozige toon zeggen; ‘luister je eigenlijk wel?’.
 
Ik ga door waarmee ik bezig ben en laat het voor wat het is.
Als het bezoek weg is, komt ze naar me toe, zichtbaar geïrriteerd. Ik vraag haar of het gaat. Dan zegt ze; ‘ik heb er zo’n genoeg van, dat mensen vragen hoe het met mij gaat, om vervolgens na een half woord hun eigen verhaal te vertellen over het overlijden van iemand uit hun omgeving. Ik snap heus wel dat zij hun verhaal óók kwijt willen, maar HALLO!! ik heb net afscheid moeten nemen van míjn vader!!’
 
En dat is wat er heel vaak gebeurt. Wanneer iemand iets vertelt, gaan we bij ons zelf na wat wij mbt die situatie hebben meegemaakt. Maar luisteren we dan nog? Of zijn we al weer bezig met onszelf?
Meestal doen we het uit goede bedoelingen, maar goede bedoelingen zijn niet altijd goed genoeg.
 
Laten we in 2018 proberen om echt naar elkaar te luisteren! Dus voel je een voorbeeld uit je eigen omgeving opkomen? Even slikken en blijf luisteren!
 
Zo krijgt iedereen op zijn eigen moment de tijd om echt gehoord te worden.