“Heb je het al gehoord? Mandy is nog geen 6 maanden dood en hij heeft alweer een nieuwe vriendin. En hij maar zeggen dat ze zijn grote liefde was. Nou, als je zo snel al iemand anders hebt, is dat dus gewoon onzin. Belachelijk!”
3 jaar terug in de tijd…
Mandy’s ogen vullen zich met tranen. Ze kijkt de oncoloog aan. De bodem onder haar voeten is net keihard weg getrapt. Dat kleine bultje in haar borst, blijkt een groot, schreeuwend kankergezwel te zijn. Ze kijkt naast zich en ziet Diego zitten, totale verbijstering. Hij kijkt van de oncoloog naar haar. Hun ogen vinden elkaar. Overmand door alle emoties, stort ze zich in zijn armen. Zo zitten ze totdat de oncoloog het moment verbreekt. Ze ziet zijn mond bewegen, woorden vullen de ruimte, maar meer dan losse woorden zijn het niet. Niets komt meer binnen. Het enige dat ze voelt, is blinde paniek.
Dagen en weken gaan voorbij. Alles wat belangrijk leek, heeft ineens geen enkele waarde meer. Hun mooie nieuwe huis, de grote auto, de goed gevulde bankrekening…allemaal betekenisloze bullshit. Niets van dat alles kan ook maar iets veranderen aan het doodsvonnis dat ze gekregen heeft.
Het verdriet is groot en de angst voor het doodgaan en alles moeten achterlaten, nog veel groter. De chemokuren starten. Behandeling na behandeling volgt, maar helaas mag niets baten. Ze wordt zieker. En hoe ziek ze ook is, hoe ellendig ze zich ook voelt als ze alles weer eens onder spuugt, haar haren uitvallen en ze langzaam beetje bij beetje inlevert, is er één reden waarom ze het vol houdt: de intense liefde die Diego haar geeft. Niets is hem te veel. Spuugemmertjes legen, fruithapjes maken, voeten masseren, uren naast haar liggen als ze bang of verward is, maand in, maand uit. het maakt niets uit, hij is er.
De ziekte sloopt haar, maar hun liefde groeit. Nooit laat hij het afweten.
Maar hoeveel liefde er ook is, het kan het vreselijke ziekteproces niet stoppen.
Het moment van afscheid nemen, is onafwendbaar. Vandaag komt de dokter om haar lijden te beëindigen.
Mandy kruipt met haar kleine, uitgemergelde lichaam weg in de armen van Diego.
Zachtjes mompelt ze: “Ga weer leven lieverd, nu is het jouw tijd.”
En zo is het precies Diego: met Mandy in je hart, lacht het leven jou weer toe, laat de onwetenden maar oordelen!
Veel geluk!
Namen zijn gefingeerd