Niet gesproken, toch gehoord.
‘Ik wil niets zeggen, dat durf ik niet’, antwoordt de twaalfjarige Pim als zijn moeder Annet vraagt of hij ook iets wil zeggen tijdens de uitvaart. ‘Maar je hebt zoveel leuke momenten met opa meegemaakt, dat is toch jammer als je daar niets over zegt. Jullie waren gek op elkaar’, probeert oma om Pim toch over te halen iets te zeggen. ‘Nee, ik durf dat echt niet’, herhaalt Pim. Dan richten Annet en oma zich tot de twee zusjes van Pim, ‘jullie toch wel?’. Ook hier komt een afwijzend antwoord op.
Enigszins teleurgesteld leggen Annet en oma zich erbij neer. Ze snappen het ook wel. Het is niet niets om tijdens een uitvaart voor al die mensen te gaan staan. Al vinden ze het wel erg jammer.
Een soortgelijke situatie is vaak aan de orde in de voorbereiding van een uitvaart waar kinderen bij betrokken zijn; ze hebben hele waardevolle herinneringen, maar het is té spannend om deze tijdens de uitvaart naar voren te brengen. Precies om deze reden heb ik een aantal jaar geleden hier iets op bedacht: een audiovideo. Kinderen kunnen thuis in hun eigen veilige omgeving een audiobericht opnemen waarin ze een herinneringen aan hun opa, oma, vader of moeder inspreken. Daarbij bepalen we samen welk muziekstuk ze mooi vinden, zoeken we een mooie achtergrond en belangrijke foto’s uit en dit alles monteer ik tot een unieke video. Zo worden de herinneringen van de kinderen toch naar voren gebracht, door hun eigen stemmen, zonder dat ze op de uitvaartdag zelf iets hoeven te doen.
Ik haal mijn laptop uit mijn tas en toon Pim en zijn zusjes de voorbeeldfilm die ik gemaakt heb. Als ik ze uitleg hoe dit tot stand is gekomen, zijn ze meteen enthousiast. Dat willen ze wel! Oma is heel blij; haar liefhebbende kleinkinderen kunnen op deze manier toch de mooie verhalen over opa vertellen.
Ik vertel vervolgens wat ik van ze nodig heb en hoe alles aangeleverd moet worden. Vooral zoom ik in op de foto’s, want tegenwoordig maakt iedereen vooral staande en dat is heel erg jammer als het gaat om foto’s die gebruikt worden voor dit soort doeleinde. Liggend zijn ze veel mooier.
Als oma hoort dat ik vooral graag liggende foto’s wil hebben, kijkt ze beteuterd naar mij. ‘Dan gaat het helaas toch niet lukken’ hoor ik haar zeggen, ‘ik denk niet dat ik zoveel foto’s heb waarop hij ligt’.
Even kijken we elkaar verward aan en dan barsten de kleinkinderen in lachen uit.