‘Dat mogen mijn kinderen beslissen als ik er niet meer ben.’, zegt hij zittend in zijn leren fauteuil met een zuurstof slangetje in zijn neus, als ik vraag of hij begraven of gecremeerd wil worden.
‘Ik heb er zo’n hekel aan dat alles al bepaald is, terwijl zij afscheid moeten nemen van mij.’, zegt hij. ‘De reden waarom ik gevraagd heb of je langs wil komen, is omdat ik wil dat jij mijn levensloop schrijft en uitspreekt tijdens mijn afscheid, want mijn kinderen zijn zó verschillend, die krijgen nooit één verhaal op papier. Maar de overige keuzes laat ik aan hen.’
Na 2,5 uur en een mooi gesprek over zijn leven, idealen, liefdes en strubbelingen verder, schudden we elkaar de hand; hier ga ik zonder twijfel een prachtig verhaal van maken. Ik neem afscheid en wens hem nog goede momenten met mooie herinneringen. Ik wens hem vooral dat het niet meer zo lang hoeft te duren, want dat is tijdens het gesprek wel duidelijk geworden; hij wil echt niet meer.
Als ik thuiskom werk ik het gesprek meteen uit, zo kan ik niets vergeten. Als ik bij het wensenlijstje kom, stoppen mijn vingers met typen. Er valt niets in te vullen, hij laat alle keuzes over aan zijn nabestaanden.
Op dat moment overvalt mij een naar gevoel. Ik denk terug aan een uitvaart van een jaar geleden. De situaties lijken opvallend veel op elkaar, met dat verschil dat het toen een vrouw betrof. ‘Ik laat alles over aan mijn 2 kinderen. Ik wil niet over mijn graf heen regeren.’ Werkelijk niets was voorbesproken; begraven of cremeren, kist open of gesloten, grote uitvaart of alleen besloten kring, etc.
Ik vond dat toen een mooie gedachte; de kinderen krijgen alle ruimte om zelf invulling te geven aan het afscheid van hun moeder.
Wat zij er niet bij verteld had, was dat de kinderen al jaren geen contact meer met elkaar hadden. Ze hadden met elkaar gebroken na het overlijden van hun vader, omdat er tijdens de week van de uitvaart onenigheid was ontstaan. En deze 2 kinderen moesten nu vormgeven aan haar uitvaart. Je voelt hem waarschijnlijk al aankomen, dit ging volledig mis, de dochter wilde graag een begrafenis en zoon een crematie.
Dan ga ik nog een keer de woorden na van meneer; “mijn kinderen zijn zó verschillend, die krijgen nooit één verhaal op papier”, en dié zin krijgt nu ineens een hele andere lading.
En ik realiseer me dan; keuzes overlaten aan je nabestaanden is absoluut mooi en goed, zij nemen immers afscheid, maar enige richting geven in een emotionele en kwetsbare periode, kan in sommige gevallen de mooiste nalatenschap zijn die je kunt achterlaten.
