Het is 7.00 uur, mijn wekker gaat. Ik doe mijn ogen open en geniet van de rust die er in ons huis is. Iedereen ligt nog diep in dromenland. Ik neem de stilte in mij op en geniet ervan, want ik weet dat dat van korte duur is. Ik stap uit bed, maak de kinderen wakker en in mijn hoofd druk ik op de startknop van een figuurlijke stopwatch. Een minuut gaat voorbij, 2 minuten, 5 minuten, 10 minuten, eventjes voel ik rust in mij ontstaan, gebeurt dit echt? En dan: “boem” een deur slaat keihard dicht met direct daaropvolgend, ‘rotjoch, ik word helemaal gestoord van jou’. Alle overige woorden die daarna volgen, zal ik maar niet benoemen. Ik denk dat mijn boodschap wel duidelijk is, er is weer eens een flinke ruzie tussen mijn jongste en middelste. Helemaal gek kan ik daarvan worden. Waarom zitten ze elkaar altijd in de haren! Maar als ik dan heel eerlijk naar mezelf kijk, dan realiseer ik me dat het er bij ons thuis vroeger niet heel anders aan toe ging. Terwijl we nu juist heel goed met elkaar kunnen en, los van een flinke discussie zo nu en dan, altijd weer tot elkaar komen. Dat hou ik dan ook maar steeds in gedachte als de deuren weer eens uit zijn voegen klappen en de scheldwoorden me om de oren vliegen.
Ook binnen de families die ik begeleid is het niet anders.
‘Als zij komt, kom ik niet!’, ‘Waarom moet jij altijd beslissen, ik heb er genoeg van’, ‘Ik wist dat het een keer mis zou gaan tussen ons, maar uitgerekend nu in deze week terwijl onze moeder net is overleden, had ik echt niet verwacht’.
Zo kan ik nog wel even doorgaan met uitspraken die ik tijdens de week van de uitvaart geregeld hoor. Ruzie binnen de familie in allerlei vormen en maten. De vraag waarom de ene familie uit elkaar valt na een heftige gebeurtenis en de ander juist naar elkaar toegroeit, heeft me altijd beziggehouden.
Inmiddels heb ik daar een eigen huis- tuin- en keukenanalyse op los gelaten en ben ik tot de volgende conclusie gekomen; in bijna alle gezinnen waar de ruzies dusdanig oplopen dat er geen redden meer aan is en dat de ruzie de gezinsleden echt uit elkaar duwt met een onlijmbare breuk tot gevolg, blijkt bij navraag dat de kinderen in die gezinnen vaak een hele rustige jeugd hebben gehad. Bijna nooit was er ruzie en was er al iets van onenigheid, dan zorgde vader of moeder altijd dat het opgelost werd. Met lieve woorden of met de harde hand, dat wil nog wel eens verschillen, maar opgelost werd het. Dus, in mijn optiek is het noodzakelijk dat je als kind leert om flink ruzie met je broers en zussen te maken, zodat je ook leert dat je het daarna weer goed kunt maken, zonder desastreuze gevolgen voor de onderlinge relatie.
Natuurlijk is dit psychologie van de koude bodem, maar dat maakt mij helemaal niets uit. Ik kan je garanderen dat na het omarmen van deze theorie, elke ruzie in huis ineens minder stress oplevert. Dus lieve buurt, mochten jullie bij ons de scheldwoorden weer eens naar buiten horen denderen en de ramen in hun sponningen zien trillen, dan is er niets aan de hand hoor. Onze kinderen zijn heel hard aan het werk om aan een toekomstbestendige relatie te bouwen.