Het woord respect vind ik een heel lastige. Ik merk dat het woord te pas en te onpas gebruikt wordt. Zeker in de branche waarin ik me begeef.
Vaak lijkt het gebruikt te worden op het moment, dat iemand eigenlijk niet goed kan beargumenteren waarom iets gedaan of gezegd wordt.
Het is een soort verklaring met een duidelijke onuitgesproken boodschap erin: “Ik doe dit uit respect, dus waag het niet om me verder te bevragen naar het waarom, want dan heb jij geen respect.”
Begrijp me niet verkeerd, respect voor iets of iemand heb ik hoog in het vaandel staan, maar het moet voor mij echt van binnenuit komen en geen kunstje zijn.
Ik kan me nog goed een situatie voor de geest halen. Een familie had mij ooit eens meegemaakt bij een uitvaart en wilde mij graag als spreker hebben. Aangezien zij niet op de hoogte waren van het feit dat ook al ben je verzekerd bij een bepaalde organisatie, je altijd een keuze hebt om een zelfgekozen uitvaartondernemer in te schakelen, was een andere onderneming betrokken bij de gehele uitvaart. Ik stapte dus enkel in als spreker.
Op de dag van de uitvaart, vlak voor dat we gingen beginnen, tikte ik de uitvaartleider nog even aan. “Loop jij maar eerst naar voren, dan kom ik erachteraan. Ik ga namelijk niet stil staan bij de kist om te buigen.” De uitvaartleider keek me afkeurend aan: “Waarom niet? Heb je geen respect voor de overledene?” Enigszins verward door deze uitlating, legde ik uit dat respect voor mij niet zit in buigen, dat dat niet bij míj́ past en daardoor voelt als een aangeleerd kunstje. Hoofdschuddend en nog iets mompelend over “die nieuwe types in de uitvaart, die maar wat doen”, liep hij bij me weg.
Dan start de muziek. De familie heeft plaats genomen en de gasten komen binnen. Iedereen zoekt zijn plekje en de eerste tranen vloeien. Als de muziek klaar is, is het woord aan de uitvaartleider. Hij zal het welkom doen en mij daarna uitnodigen om te spreken.
Hij loopt naar voren, houdt even stil voor de kist waarin Harold ligt opgebaard, maakt een buiging en loopt dan verder naar het spreekgestoelte. Hij kijkt de zaal rond en neemt het woord: “Geachte aanwezigen, we nemen vandaag afscheid van Jan.”
Jan?
Oei!
Maar gelukkig is er wel een buiging gemaakt uit respect voor Jan…euh ik bedoel natuurlijk Harold.
De namen zijn gefingeerd.