Té confronterend?
‘Goedemorgen, u spreekt met de juffrouw van Bas, ik wil u even laten weten dat ik uw werkwijze zeer confronterend vind voor onze kinderen!’.
Dit telefoontje ontving ik nadat Bas*, de 10-jarige zoon van de 42-jarige overleden moeder, de rouwkaart aan zijn klasgenoten had uitgedeeld.
Zijn moeder had kanker, al twee jaar. Het gezin is hier altijd heel open over geweest. Meteen vanaf het eerste moment dat de diagnose gesteld werd, hebben ze de kinderen erbij betrokken en hen geïnformeerd.
Vanzelfsprekend was de school ook op de hoogte.
Iedereen leefde 100% mee.
Maar nu het moment daar was, vond de juffrouw het toch ingewikkeld om hier handen en voeten aan te geven.
‘Doordat alle kinderen zo’n kaart hebben gekregen, worden ze wel erg met de neus op de feiten gedrukt en hebben ze allerlei vragen die moeilijk te beantwoorden zijn.’, vervolgde de juffrouw het gesprek.
Kijk! Daar hebben we meteen de angel te pakken; ‘allerlei vragen die moeilijk te beantwoorden zijn.’
Vaak is dit het probleem bij volwassenen en dus ook bij leerkrachten. De wil om eerlijk en open te zijn naar kinderen is er, maar om het dan ook daadwerkelijk te doen, én je er óók nog eens comfortabel bij te voelen, is een tweede.
Welke woorden gebruik je, wat zeg je wel en wat niet, hoe ver ga je in op de vragen van de kinderen en wat nou als ze er verdrietig van worden of er slecht door slapen?
Allemaal vragen die ik zie oppoppen bij volwassenen die hiermee te maken krijgen. Op de één of andere manier lijkt het dan soms makkelijker om het maar een beetje te verhullen dan het gesprek erover echt aan te gaan.
Na overleg met de vader van Bas, stel ik de juffrouw voor om op school te komen om het gesprek met de klas hierover te voeren.
En zo gebeurt het, dat ik samen met Bas, want hij wil graag mee, 2 dagen na het telefoongesprek met mijn praatplaten* onder de arm, de klas van Bas binnenloop.
In de klas zie ik niet alleen maar kinderen, maar ook een aantal ouders die graag aanwezig willen zijn, om te horen hoe er met hun kind over dit onderwerp gesproken wordt.
Ruim 2 uur later lopen Bas en ik de klas weer uit. Iedereen heeft zijn vragen kunnen stellen, af en toe werd er een traan gelaten, maar ook een lach werd niet onderdrukt.
En Bas? Bas was trots! Trots dat hij in de klas zijn verhaal mocht doen.
* naam is gefingeerd
* illustraties die de week van de uitvaart weergeven
Dit verhaal is met toestemming van de betreffende familie gepubliceerd
Bent u een leerkracht en ook geïnteresseerd om hier in de klas aandacht aan te besteden, neemt u dan vooral contact op