Ik wil niet met jou praten,
ik hoef niets van jou te weten,
jij bent helemaal níks voor mij…
Ik wil jou niet kennen,
ik hoef je niet te voelen…
Hoorde je me niet, toen ik je dat zei?
Je sniekte op een dag zomaar bij mij binnen,
om ongevraagd deel uit te maken van mijn leven.
Ineens was je daar,
geen aankondiging of signaal heb je mij ooit gegeven.
Waarom doe je dit?
Wat heb ik jou ooit misdaan?
Waarom koos je mijn lichaam?
Jou verjagen, dát is wat ik wil.
Je uitschelden, bespugen, schoppen en slaan.
Je gewoon simpel bij je strot pakken…
Maar helaas… zo zal het niet meer gaan.
Want diep in mij zat jij al een hele tijd.
Eerst eenzaam en alleen,
toen had ik je moeten grijpen.
Nu samen met je afgrijselijke vriendjes,
die onder jouw macht mij langzaam doodknijpen.
Mijn lichaam wordt zwakker en zwakker,
met pijn en moeite nog een paar uur wakker….
Ik wil niet met jou praten,
ik hoef niets van jou te weten,
jij bent helemaal niks voor mij…
Ik wil jou niet kennen,
ik hoef je niet te voelen…
Maar helaas was het al veel te laat…
toen ik je dat zei…