Zelfmoord? Wat een egoïstische daad!
Iemand dit wel eens horen zeggen? Ik wel. Vrij vaak zelfs.
Iedereen mag natuurlijk zijn eigen mening hebben, maar wat ik me wel afvraag is of wij als buitenstaander er een oordeel over kunnen hebben.
Heeft het met egoïsme te maken? Zou iemand die het leven zo ontzettend akelig vindt werkelijk nog in staat zijn om zich te kunnen verplaatsen in de gevoelens van een ander?
Ja, dat kun je inderdaad egoïsme noemen. Want i.p.v. met de ander, ben je alleen met jezelf bezig.
Maar hoort bij egoïsme ook niet dat er een vorm van schaden (in verschillende maten) van de ander aan vast zit?
Ook hier zou je ja op kunnen zeggen. Want na dat iemand zelfmoord heeft gepleegd, laat hij of zij vaak mensen verslagen, verdrietig en wanhopig achter, die op die manier toch een soort van geschaad worden.
Maar is egoïstisch handelen niet alleen aan de orde als je nog de mogelijkheid hebt om anders te handelen. Als je de mogelijkheid hebt om niet alleen maar aan jezelf te denken en te voorkomen dat een ander geschaad wordt?
Daar zit voor mij precies het punt.
Iemand die zo ontzettend depressief is, zich zo alleen voelt, zich zo naar voelt dat de beste uitweg de dood lijkt………zal die écht bewúst alleen maar bezig zijn met zichzelf?
15 jaar geleden nam mijn vader het besluit uit het leven te stappen op 55 jarige leeftijd. Het idee dat hij nog minstens 30 jaar verder zou moeten leven, was voor hem zo’n grote vrees, dat de dood het beste alternatief leek.
Was hij egoïstisch?
Wat mij betreft niet. Natuurlijk bleven wij verslagen en verdrietig achter. Niet snappende hoe je zo bang kan zijn voor het leven dat de dood als een verlichting voelt.
Gelukkig hoef en kan ik dat niet begrijpen. Ik geniet namelijk van het leven!
Maar zomaar zeggen dat het een egoïstische daad is, is wat mij betreft een egoïstische uitspraak.