Hond met een gebroken hart
Ik ben gevraagd om langs te komen voor een voorgesprek. Meneer gaat overlijden en wil graag zijn wensen vastleggen.
Als ik bij het huis ben en aan bel, valt het bordje in het raam me meteen op; -Hier waak ik-.
Ik ben gevraagd om langs te komen voor een voorgesprek. Meneer gaat overlijden en wil graag zijn wensen vastleggen.
Als ik bij het huis ben en aan bel, valt het bordje in het raam me meteen op; -Hier waak ik-.
Mijn telefoon gaat. ‘Zou je even kunnen komen kijken? Ik heb het gevoel dat er iets raars aan de hand is met mijn dochter’, hoor ik aan de andere kant van de lijn.
‘Tuurlijk, ik kom er aan’.
Heb jij de voogdij goed geregeld voor je kinderen bij mogelijk overlijden? Of schuif je dit voor je uit? Niet doen!
Ineens is het moment daar; je wordt geconfronteerd met een overlijden, of een aankomend overlijden, en gaat op zoek naar een uitvaartbegeleider.
‘Dat mogen mijn kinderen beslissen als ik er niet meer ben.’, zegt hij zittend in zijn leren fauteuil met een zuurstof slangetje in zijn neus, als ik vraag of hij begraven of gecremeerd wil worden.
‘Lieverd, ga maar niet meer kijken bij opa.’, zegt oma tegen één van haar kleinkinderen, terwijl ze een arm om hem heen slaat. ‘Maar ik wil hem graag nog eventjes zien.’, fluistert hij terwijl we in de huiskamer zitten.
‘Dit vind ik een mooie kist, gewoon eenvoudig, maar wel netjes’, zegt mevrouw bij één van de kisten die ze in mijn kistenboekje ziet staan. Aangezien ik altijd transparant werk en mensen direct vertel wat bepaalde keuzes kosten, noem ik haar de prijs van deze kist: 190,00 euro.
Ze kijkt op van het boekje, kijkt me aan en begint verder te bladeren.
‘Hoe ben jij eigenlijk in dit vak terecht gekomen?’ vraagt één van de kleinkinderen van een familie die ik begeleid.
Ik denk even na en vertel; ’16 jaar geleden overleed mijn vader. Hij koos ervoor om niet meer verder te willen leven.
Is het toeval dat ik afgelopen weken meerdere mensen achter elkaar spreek die afscheid hebben moeten nemen van een dierbare en ‘last’ hebben van het leven dat maar gewoon moet doorgaan?
Het is 15.00 uur als mijn telefoon gaat. Er is een meneer van achtentachtig jaar overleden, of ik ze bij wil staan bij de uitvaart. Natuurlijk wil ik dat.
Daar zit ze dan; 18 jaar. Intens verdrietig omdat haar vader haar niet meer verder zal zien opgroeien. Nooit zal mee maken dat ze haar universitaire opleiding afrondt. Nooit haar toekomstige vriendje zal leren kennen. Nooit een opa voor haar kinderen zal worden.
Het is woensdagmiddag, ik kom terug van een uitvaart, een heel bijzondere uitvaart.
Wederom van een jong mens dat veel te vroeg is overleden.
‘Hoe weet ik zeker dat de as die ik terug krijg van mijn moeder is?
Ik heb wel eens gehoord dat ze meerdere lichamen tegelijk in de oven stoppen.’
Regelmatig krijg ik de vraag van families tijdens het regelen van een uitvaart hoe bepaalde dingen eigenlijk horen of gebruikelijk zijn. Mijn standaard antwoord is dan: ‘niets hoort en niets is gebruikelijk. Het enige dat belangrijk is, is wat jullie willen’.
Dit is het gevoel dat de meeste mensen hebben op het moment dat ze met deze belasting te maken krijgen. En in veel gevallen is dat ook aan de orde. Maar hoe komt dit?
Ik heb geen kinderen en geen partner. Wat gebeurt er met mijn nalatenschap als ik overlijd?
Heb jij de voogdij goed geregeld voor je kinderen bij mogelijk overlijden? Of schuif je dit voor je uit? Niet doen!
September 2015 ben ik gestart met Loteringen Uitvaart.
En niet zonder succes! Met passie, liefde, oog voor de mens en organisatorisch inzicht, heb ik al samen met vele nabestaanden een mooi en passend afscheid vorm gegeven.
Zelfmoord? Wat een egoïstische daad!
Iemand dit wel eens horen zeggen? Ik wel. Vrij vaak zelfs.
Iedereen kent in zijn werk wel van die fijne geluksmomentjes…….
Van die momenten waarop je, je realiseert dat jij echt het mooiste en leukste beroep hebt!
‘Ik hoef haar niet meer te zien, ik herinner haar liever zoals ze was.’
‘Natuurlijk weet mijn vriend wat mijn wensen zijn mocht ik overlijden’!
Daar ging ik eigenlijk steeds vanuit, totdat ik mezelf de vraag stelde wat mijn wensen dan zijn.
‘Hoe weet ik zeker dat de as die ik terug krijg van mijn moeder is?
Ik heb wel eens gehoord dat ze alle lichamen opsparen en dan aan het einde van de dag in één keer in de oven stoppen.
Precies een jaar geleden ben ik gestart met Loteringen Uitvaart. Wat ik toen alleen maar kon hopen, is werkelijkheid geworden; Loteringen doet het hartstikke goed.
Steeds vaker wordt er gekozen voor cremeren. De redenen hiertoe zijn uiteenlopend van lagere kosten tot andere niet tot last willen zijn met de verzorging en betaling van het graf.