Als ik binnen kom lopen bij het wooncentrum, word ik al opgewacht door een man. Hij is op leeftijd en even denk ik dat hij een bewoner is. Maar als hij zich dan voorstelt als Henk en al pratend over het overlijden van mevrouw, mij de weg wijst naar haar kamer, laat ik deze gedachte varen.
Waar mensen werken, worden fouten gemaakt. Kleine, grote, pijnlijke en grappige fouten.
Of je nou een hersenchirurg, een kassamedewerker of een uitvaartbegeleider bent, niemand is foutloos.
“Zo, nou dan hebben we dat ook weer geregeld”, zegt de man met een grote glimlach op zijn gezicht, nadat ik met hem en zijn 20 jaar jongere vriendin, ruim 2 uur heb gesproken over zijn naderend afscheid.
“Hoeven we alleen nog even de laatste zaken bij de notaris te regelen en dan kan ik rustig doodgaan.”
“Sofie, wil je een appel?”. “Nee, een banaan.”
Sofie van vier zit met haar papa en mama aan de keukentafel. Na het eten wordt er altijd fruit gegeten. Sofie kiest steevast voor een appel, maar nu niet, nu wil ze een banaan.
Het is een mooie lentedag.
Papa, mama, Ilse van 5 en Pim van 3,5 jaar zitten aan tafel een spelletje te doen.
Het is 19.00 uur, bedtijd voor de kleine Rens van 3 jaar. Normaal gesproken een heel gezellig en intiem moment.
Ik kan het me bijna niet voorstellen, maar het is echt waar; Loteringen uitvaart bestaat 1 september 2020 al 5 jaar.
Wat is dat snel gegaan, en wat een goede keuze heb ik destijds gemaakt!
Ik had zo ontzettend gehoopt dat ik deze column Corona-vrij kon houden. De maatregelen zijn namelijk al behoorlijk versoepeld.
Terwijl ik met haar oma en moeder in gesprek ben om de laatste puntjes op de i te zetten voor de uitvaart, zit zij naast haar oom op de bank en hoor ik haar fluisterend vragen stellen.
De wereld is in de greep van Corona. Waar je ook komt, wie je ook spreekt; het gaat alleen nog maar over Corona. De angst voor Corona heeft de regie overgenomen. Jij en ik bepalen niet meer waar je gaat en staat, op welk moment en met wie.
Té confronterend?
‘Goedemorgen, u spreekt met de juffrouw van Bas, ik wil u even laten weten dat ik uw werkwijze zeer confronterend vind voor onze kinderen!’.
‘Geloof jij in een leven na de dood?’
Dit is een vraag die mij vaak gesteld wordt.
Het jaar raast voorbij en voordat je het door hebt, staat ‘ie weer voor de deur; de maand december!
Ik zit thuis achter mijn laptop te werken, het is een mistroostige dag.
Terwijl ik samen met een paar vriendinnen buiten in het zonnetje zit, vraagt één van mijn vriendinnen; ‘wat is het mooiste compliment dat je ooit gekregen hebt in je werk?’
Als ik weg ga, kijk ik nog één keer door het raam naar het echtpaar dat ik daar achterlaat. Hij liggend in zijn bed, zij inmiddels weer zittend op de rand naast hem.
Wat een periode heb ik achter de rug! Het leven van een uitvaartbegeleider is elke dag anders, van diepe stiltes tot hectische druktes.
Ik wil niet met jou praten,
ik hoef niets van jou te weten,
jij bent helemaal níks voor mij…
Het is maandagavond rond een uur of 20.00 uur als mijn telefoon gaat.
‘Hallo mevrouw’, hoor ik een wat beverige stem zeggen.
Met enige twijfel in zijn stem vertelt hij wie hij is.
Het is 15.00 uur, Diana haar late dienst begint.
Ze is 3 weken met vakantie geweest, dus het is weer even schakelen.
Huilend met zijn hoofd in zijn handen zit hij aan tafel.
Nog geen 4 uur geleden leek zijn leven zorgeloos. Tuurlijk waren er wel wat problemen binnen het gezin, maar die leken allemaal oplosbaar. Tot 4 uur geleden…..
Het leven…zo zwaar voor jou,
het maakte geen verschil, hoe vaak ik ook zei; ik hou van jou.’
Wel eens stil gestaan bij de relatie tussen een vader en een kind?
Vanaf het moment dat ze samen zijn, is de bloedverwantschap het eerste dat hen bindt.
Ik zie je zitten in je stoel en kijk je aan.
Onze ogen vinden elkaar, maar zie jij mij werkelijk staan?
Het is een koude dag in november. Buiten dwarrelt de sneeuw naar beneden, in de kamer is het aangenaam warm. De haard brandt en op de achtergrond klinkt de muziek van Einaudi.
‘Als zij komt, dan bekijken jullie het maar en ben ik er niet bij!’.
Haar stoel valt met een klap op de grond als ze boos de deur uitloopt.
Aan tafel is het doodstil, niemand zegt iets.
Ik ben gevraagd om langs te komen voor een voorgesprek. Meneer gaat overlijden en wil graag zijn wensen vastleggen.
Als ik bij het huis ben en aan bel, valt het bordje in het raam me meteen op; -Hier waak ik-.
Mijn telefoon gaat. ‘Zou je even kunnen komen kijken? Ik heb het gevoel dat er iets raars aan de hand is met mijn dochter’, hoor ik aan de andere kant van de lijn.
‘Tuurlijk, ik kom er aan’.
